นครพนม

เราเดินทางมุ่งหน้าสู่นครพนม ไปถึงโรงแรม "ศรีเทพ" เราเหนื่อยกันมาก เพราะนั่งรถทางไกล บรรยากาศรอบทาง สวยงาม มีแต่ภูเขาสวยๆ น้ำโขงอันกว้างใหญ่ ให้ได้ชมตลอดทาง
ถึงที่พัก ก็พักผ่อนกันตามปกติ
นอนเล่น ดูทีวี ก็ได้ยินเพลง "แมงปอปีกบาง" ของ ไม้เมือง เออ เพิ่งเคยได้ยินเหมือนกัน
เพราะมาก รู้สึกฟังแล้ว เข้ากับชีวิตตัวเอง เป็นเหมือนแมงปอตัวเล็กๆ ปีกบางๆ บินไปเรื่อยเปื่อย
โดนพายุพัด ก็ต้องหาที่หลบ
จนตกเย็น ออกไปเดินหาอะไรกินซะหน่อย เพราะหิวแล้ว
มาเจอร้านขายโรตีพอดีเลย แกมาขายหน้าโรงแรม ก็เลยไปซื้อ
ระหว่างรอโรตี ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งข้ามถนนมา ท่าทางเหมือนคนไม่เคยเข้าเมือง ฮ่าๆๆ
ก็เลยชวนไปเดินริมโขงด้วยกัน แต่ว่าจะขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน
...
และแล้ว เราก็ไปเดินเล่นริมโขงกัน มองไปเห็นฝั่งประเทศลาว
วันนั้นจำได้แม่นยำ ว่าอากาศหนาวเย็นมาก แต่เราก็เดินเล่นไปเรื่อยๆ
โระคุยจ้อไม่หยุดเลย แน่มก็ตั้งใจฟัง เป็นผู้ฟังที่ดี
วันเวลาในตอนนั้น เหมือนว่าเรารู้จักกันมานาน เราสองคนสนิทกันไวมาก
และนั่นคือจุดเริ่มต้น ให้เราได้พูดคุยกันมากขึ้น
ดึกแล้ว มองออกไปเห็นดวงดาว ส่องแสงเจิดจ้า มีลมหนาวพัดมากระทบ เป็นระยะ
จนรู้สึกได้ว่า เริ่มหนาวแล้วล่ะ ต้องกลับห้องไปพักผ่อน
แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับไปนอน
...
เป็นอีกหนึ่งความทรงจำ ที่อยู่ตรงนี้ ไม่เคยลืมทุกๆ ภาพที่ผ่านเข้ามา
แม้บางภาพอาจลางเลือนไปบ้าง แต่มันยังคงอยู่

หน้าห้องสมุด... จุดเริ่มต้นแห่ง... ความทรงจำ

วันนั้นโระตื่นแต่เช้ามืด เพื่อเดินทางไปอาชีวะ เพราะว่าเราจะไปแข่งกีฬา อาชีวะกันที่จังหวัด "นครพนม"
ไปถึงเช้าจริงๆ มันเช้าจนไม่มีใครมาเลย ก็เลยเดินเล่นๆ ไป จนถึงแถวหน้า ห้องสมุด
เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เดินดุ่ยๆ มาแต่ไกล ก็เลยทัก...
แน่มลืมรองเท้าอีกต่างหาก ก็เลยเดินไปเอาที่หอ ส่วนโระเดินเล่นที่อาชีวะต่อไป
....
จนอาจารย์มาถึง และเราก็ได้เริ่มต้น ออกเดินทาง เพื่อไปแข่งปิงปองกัน
ตอนนั้น มีบักโม แน่ม โระ และอีกคน รวมแล้วมีนักปิงปอง 4 คน ที่จะไปแข่ง
เราได้นั่งหน้า ส่วนสองคนนั้น พากันนั่งหลัง
แน่มก็ซื้อขนม โดโซะ มากิน ดังก้อบแก้บ ตลอดทาง
บางทีก็ยื่นมาให้กินด้วยคน
...
จั้กขนมอะไร ไม่รู้ล่ะ รู้แค่ว่า หิว
อะไรก็กินๆ ไปก่อน รสชาติเค็มๆ แปลกๆ แต่ก็อร่อยดี
นั่นคือจุดเริ่มต้น ก้าวเล็กๆ ที่เราสองคน ได้นั่งใกล้กัน
คุยกันไปเรื่อยๆ ตลอดทาง จนถึง "นครพนม"
เมืองแห่งความทรงจำ ไม่มีวันลืม...

เริ่มอ่อนแรง

ไม่รู้จะมีแรงเขียนไหมนะ แต่ก็ต้องเขียนให้จบ เพราะมันคือเป้าหมาย

ฝึกซ้อมที่โรงอาหาร

พอคัดตัวผ่าน ทาง อ. ก็ได้นำเอาโต้ะปิงปองมาตั้งที่โรงอาหาร ให้ได้ฝึกซ้อมกัน
ทีนี้ก็เริ่มได้หวนมาเล่นปิงปองบ้างละ หลังจากห่างไปนาน
แน่มก็มาฝึกน้อคด้วย โระก็คอยสอนว่าต้องตีไปข้างหน้า แน่มก็จะถูลูกอยู่นั่นล่ะ
สอนทุกวัน ตีไปข้างหน้า กว่าแน่มจะเข้าใจก็นานเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
...
บางทีแน่มก็ไปเตะตะกร้อ ด้านหลังเวที
ช่วงนี้เราก็ได้เจอกันบ้าง เป็นระยะ แต่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันมาก
โระรู้แค่เพียงว่า แน่มชอบปิงปองมาก และสนใจด้านคอมพิวเตอร์
...
ก็แอบคิดไปว่า วันหนึ่งข้างหน้า เราอาจจะได้พบกันอีก ด้วยเหตุบังเอิญอะไรสักอย่าง
แต่ เอ...
ที่เราพบกัน นับตั้งแต่เริ่มต้น มันใช่เรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอ
หรือว่าอะไรบางอย่าง นำพาให้เราพบกัน เพราะหลายครั้งมันเหมาะเจาะ ลงตัว เกินไป

คัดตัวระดับ จังหวัด

วันนั้นเป็นวันคัดตัวนักกีฬา โระก็มาร่วมคัดตัวด้วย ใช้ไม้ ซาเดียส กับยางเรียบสองแผ่น เอาหัวโตมาวอมด้วย เพื่อเป็นการเตรียมตัว หลังจากไม่ได้เล่นไปนานหลายเดือน
อ้อ และมีบักโม ก็มาด้วยอีก ฝึกซ้อมกันไป
วันนั้นแน่มก็ลงแข่งด้วยนะ โฮ่ๆๆๆๆ ตีแบบว่า เบสิคไม่ผ่านเลยงับ
...
โระก็ลงแข่ง ตบกระจาย ทอปสนุกสนาน เสริฟกินอีก ชนะแบบไม่มีข้อกังขาจากฝ่ายไหน
เห็นไหมว่า ไม่ต้องซ้อมก็เป็นแชมป์แล้ว เพราะว่า มือคนละชั้นกัน
โฮ่ๆๆๆ
...
ส่วนแน่มจุง ตัดมาตัดไป ตบออกบ้าง ติดเนตบ้าง ก็ผ่านเข้ารอบอยู่เด้ะเนาะ
และแล้วก็ผ่านไปอย่างสบาย กับการคัดตัว เรียกได้ว่า ออกลีลาบักคัก
จากที่แน่มคิดว่าโระขึ้คุย ก็คงดวงตาเห็นธรรม สว่างสไวขึ้นมาทันใด

ณ โต้ะปิงปอง

พอร่ำเรียนไปเรื่อยๆ ช่วงนั้นบ้าพลังในการฝึกเขียนโปรแกรมอย่างมาก
ทำให้ชีวิตต้องวางไม้ปิงปองลงก่อน เพื่อเดินตามทางฝันเส้นทางใหม่
บังเอิญว่า ทางอาชีวะจะมีการแข่งกีฬา พอดีเลย โระก็ทำการสมัคร
แล้ววิลัยก็บอกว่าให้ไปซ้อมที่วัดสุปัฏ โระน่ะ ไม่ได้อยากจะซ้อมอะไรหรอก
เพราะวางไม้แล้ว
...
แต่ก็นะ ไหนๆ ก็เล่นเป็นอยู่ ก็ถือว่าช่วยเป็นนักกีฬาให้เขาสักหน่อยแล้วกัน
เลยไปกับต้อย พอไปถึงเห็นสภาพโต้ะ และที่ซ้อม ถึงกับถอดใจทันที
มันจะซ้อมได้ไงแบบนี้ เลยว่า "ไม่ต้องซ้อมหรอก ระดับเราแล้ว"
...
แน่มจุงก็อยู่บริเวณนั้นพอดี เผิ่นหันมาทำหน้าขิวๆ เล็กน้อย เหมือนกำลังด่าในใจ
อะไรสักอย่าง ฮ่าๆๆๆ
วันนั้นเราก็ได้พบกันอีกครั้ง แน่มเตะตะกร้อเป็นด้วย ออกลีลาบักคัก โห้ๆๆ

เดินสวนกัน

โระจะมีเพื่อนๆ ที่สนิทกันทั้งหมด 3 คน เรามักเดินมา เดินไปตามที่ต่างๆ ในวิทยาลัย
หลายครั้งที่เดินสวนทางกันกับเด็ก 3 คน คนหนึ่งตัวอ้วนๆ อีกคนผอมๆ อีกคนเตี้ยๆ ซึ่งก็คือ แน่มเอง
บางที เหมือนกับว่ากำลังโดนเด็กกลุ่มนี้ นินทาอะไรสักอย่าง
เพราะเวลาแน่มเดินสวนกับทีมโระ ก็จะยิ้ม แล้วซุบซิบกัน
...
เรานั้น เดินสวนกันจนนับครั้งแทบไม่ได้ โดยเฉพาะบริเวณ หน้าห้องสมุดวิลัย
เพราะเป็นพื้นที่ที่จะเดินผ่านไปยังโรงอาหาร
แน่มอาจจะจำไม่ค่อยได้ แต่โระจดจำได้ดีเสมอมา
ขวัญ และ กล้วย มักจะเดินไปกับแน่มตลอด จนกลายเป็นทีมเดียวกันไปแล้ว
ส่วนทีมโระก็จะมี โระ ต้อย นน ตู่ ครบพอดี