พอร่ำเรียนไปเรื่อยๆ ช่วงนั้นบ้าพลังในการฝึกเขียนโปรแกรมอย่างมาก
ทำให้ชีวิตต้องวางไม้ปิงปองลงก่อน เพื่อเดินตามทางฝันเส้นทางใหม่
บังเอิญว่า ทางอาชีวะจะมีการแข่งกีฬา พอดีเลย โระก็ทำการสมัคร
แล้ววิลัยก็บอกว่าให้ไปซ้อมที่วัดสุปัฏ โระน่ะ ไม่ได้อยากจะซ้อมอะไรหรอก
เพราะวางไม้แล้ว
...
แต่ก็นะ ไหนๆ ก็เล่นเป็นอยู่ ก็ถือว่าช่วยเป็นนักกีฬาให้เขาสักหน่อยแล้วกัน
เลยไปกับต้อย พอไปถึงเห็นสภาพโต้ะ และที่ซ้อม ถึงกับถอดใจทันที
มันจะซ้อมได้ไงแบบนี้ เลยว่า "ไม่ต้องซ้อมหรอก ระดับเราแล้ว"
...
แน่มจุงก็อยู่บริเวณนั้นพอดี เผิ่นหันมาทำหน้าขิวๆ เล็กน้อย เหมือนกำลังด่าในใจ
อะไรสักอย่าง ฮ่าๆๆๆ
วันนั้นเราก็ได้พบกันอีกครั้ง แน่มเตะตะกร้อเป็นด้วย ออกลีลาบักคัก โห้ๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น