เป็นช่วงแรกๆ ที่ไปเรียนอาชีวะอุบลฯ รุ่นพี่ก็จะมีกิจกรรมรับน้อง
สถานที่คือ วิทยาลัยอาชีวศึกษาอุบลราชธานี สาขา วังกางฮุง โน่นเลย ออกจากวารินไปอีก 10 กว่าโล
วันนั้นโระใส่กางเกงสีเขียว ขายาวๆ บานๆ สไตน์วัยรุ่นยุคปี 46
เป็นกางเกงพละ ของโรงเรียนวิจิตราพิทยา
...
ทางวิทยาลัยก็ดำเนินการ ให้น้องๆ ลุยโคลน กินกล้วยคลุกกะปิ โดนทาแป้ง กลิ้งกับดิน ตากแดด
และอีกสารพัด ที่ทำให้ทุกคนได้สนิทกันมากขึ้น
สุดท้ายก็ให้ขึ้นไปพูดบนเวที ว่าคิดยังไงถึงมาเรียนที่นี่
โระได้เห็น เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางบ้านนอกสุดๆ เดินออกไปจับไมค์บนเวที
พูดอะไรก็ไม่รู้ เร็วมาก เหมือนรีบพูด แล้วรีบไปไล่ควายที่บ้าน
...
จากนั้นโระก็ได้ออกไปพูดบ้าง เลยเล่าไปว่า อยากเปิดร้านเกมส์ ร้านเนต รับซ่อมคอม
ก็เพราะคิดว่ามาเรียนอาชีวะ เขาจะสอนการซ่อมคอมให้
และสุดท้ายชีวิตตัวเอง ก็จะเป็นช่างซ่อมคอม
สมองน้อยๆ ของเด็กอายุ 18 คิดได้เพียงแค่นั้นล่ะ
...
จำได้จนทุกวันนี้ ว่านั่นคือ วันแรกที่เราได้เจอกัน แม้ว่า จะมองกันจากคนละมุม ของห้องประชุม
แต่อย่างน้อย โระได้เห็นแน่ม และแน่ม ได้เห็นโระ
การเชื่อมโยงจุดต่างๆ เริ่มขึ้น ณ ตรงนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น