เริ่มอ่อนแรง

ไม่รู้จะมีแรงเขียนไหมนะ แต่ก็ต้องเขียนให้จบ เพราะมันคือเป้าหมาย

ฝึกซ้อมที่โรงอาหาร

พอคัดตัวผ่าน ทาง อ. ก็ได้นำเอาโต้ะปิงปองมาตั้งที่โรงอาหาร ให้ได้ฝึกซ้อมกัน
ทีนี้ก็เริ่มได้หวนมาเล่นปิงปองบ้างละ หลังจากห่างไปนาน
แน่มก็มาฝึกน้อคด้วย โระก็คอยสอนว่าต้องตีไปข้างหน้า แน่มก็จะถูลูกอยู่นั่นล่ะ
สอนทุกวัน ตีไปข้างหน้า กว่าแน่มจะเข้าใจก็นานเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
...
บางทีแน่มก็ไปเตะตะกร้อ ด้านหลังเวที
ช่วงนี้เราก็ได้เจอกันบ้าง เป็นระยะ แต่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันมาก
โระรู้แค่เพียงว่า แน่มชอบปิงปองมาก และสนใจด้านคอมพิวเตอร์
...
ก็แอบคิดไปว่า วันหนึ่งข้างหน้า เราอาจจะได้พบกันอีก ด้วยเหตุบังเอิญอะไรสักอย่าง
แต่ เอ...
ที่เราพบกัน นับตั้งแต่เริ่มต้น มันใช่เรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอ
หรือว่าอะไรบางอย่าง นำพาให้เราพบกัน เพราะหลายครั้งมันเหมาะเจาะ ลงตัว เกินไป

คัดตัวระดับ จังหวัด

วันนั้นเป็นวันคัดตัวนักกีฬา โระก็มาร่วมคัดตัวด้วย ใช้ไม้ ซาเดียส กับยางเรียบสองแผ่น เอาหัวโตมาวอมด้วย เพื่อเป็นการเตรียมตัว หลังจากไม่ได้เล่นไปนานหลายเดือน
อ้อ และมีบักโม ก็มาด้วยอีก ฝึกซ้อมกันไป
วันนั้นแน่มก็ลงแข่งด้วยนะ โฮ่ๆๆๆๆ ตีแบบว่า เบสิคไม่ผ่านเลยงับ
...
โระก็ลงแข่ง ตบกระจาย ทอปสนุกสนาน เสริฟกินอีก ชนะแบบไม่มีข้อกังขาจากฝ่ายไหน
เห็นไหมว่า ไม่ต้องซ้อมก็เป็นแชมป์แล้ว เพราะว่า มือคนละชั้นกัน
โฮ่ๆๆๆ
...
ส่วนแน่มจุง ตัดมาตัดไป ตบออกบ้าง ติดเนตบ้าง ก็ผ่านเข้ารอบอยู่เด้ะเนาะ
และแล้วก็ผ่านไปอย่างสบาย กับการคัดตัว เรียกได้ว่า ออกลีลาบักคัก
จากที่แน่มคิดว่าโระขึ้คุย ก็คงดวงตาเห็นธรรม สว่างสไวขึ้นมาทันใด

ณ โต้ะปิงปอง

พอร่ำเรียนไปเรื่อยๆ ช่วงนั้นบ้าพลังในการฝึกเขียนโปรแกรมอย่างมาก
ทำให้ชีวิตต้องวางไม้ปิงปองลงก่อน เพื่อเดินตามทางฝันเส้นทางใหม่
บังเอิญว่า ทางอาชีวะจะมีการแข่งกีฬา พอดีเลย โระก็ทำการสมัคร
แล้ววิลัยก็บอกว่าให้ไปซ้อมที่วัดสุปัฏ โระน่ะ ไม่ได้อยากจะซ้อมอะไรหรอก
เพราะวางไม้แล้ว
...
แต่ก็นะ ไหนๆ ก็เล่นเป็นอยู่ ก็ถือว่าช่วยเป็นนักกีฬาให้เขาสักหน่อยแล้วกัน
เลยไปกับต้อย พอไปถึงเห็นสภาพโต้ะ และที่ซ้อม ถึงกับถอดใจทันที
มันจะซ้อมได้ไงแบบนี้ เลยว่า "ไม่ต้องซ้อมหรอก ระดับเราแล้ว"
...
แน่มจุงก็อยู่บริเวณนั้นพอดี เผิ่นหันมาทำหน้าขิวๆ เล็กน้อย เหมือนกำลังด่าในใจ
อะไรสักอย่าง ฮ่าๆๆๆ
วันนั้นเราก็ได้พบกันอีกครั้ง แน่มเตะตะกร้อเป็นด้วย ออกลีลาบักคัก โห้ๆๆ

เดินสวนกัน

โระจะมีเพื่อนๆ ที่สนิทกันทั้งหมด 3 คน เรามักเดินมา เดินไปตามที่ต่างๆ ในวิทยาลัย
หลายครั้งที่เดินสวนทางกันกับเด็ก 3 คน คนหนึ่งตัวอ้วนๆ อีกคนผอมๆ อีกคนเตี้ยๆ ซึ่งก็คือ แน่มเอง
บางที เหมือนกับว่ากำลังโดนเด็กกลุ่มนี้ นินทาอะไรสักอย่าง
เพราะเวลาแน่มเดินสวนกับทีมโระ ก็จะยิ้ม แล้วซุบซิบกัน
...
เรานั้น เดินสวนกันจนนับครั้งแทบไม่ได้ โดยเฉพาะบริเวณ หน้าห้องสมุดวิลัย
เพราะเป็นพื้นที่ที่จะเดินผ่านไปยังโรงอาหาร
แน่มอาจจะจำไม่ค่อยได้ แต่โระจดจำได้ดีเสมอมา
ขวัญ และ กล้วย มักจะเดินไปกับแน่มตลอด จนกลายเป็นทีมเดียวกันไปแล้ว
ส่วนทีมโระก็จะมี โระ ต้อย นน ตู่ ครบพอดี

วันรับน้อง

เป็นช่วงแรกๆ ที่ไปเรียนอาชีวะอุบลฯ รุ่นพี่ก็จะมีกิจกรรมรับน้อง
สถานที่คือ วิทยาลัยอาชีวศึกษาอุบลราชธานี สาขา วังกางฮุง โน่นเลย ออกจากวารินไปอีก 10 กว่าโล
วันนั้นโระใส่กางเกงสีเขียว ขายาวๆ บานๆ สไตน์วัยรุ่นยุคปี 46
เป็นกางเกงพละ ของโรงเรียนวิจิตราพิทยา
...
ทางวิทยาลัยก็ดำเนินการ ให้น้องๆ ลุยโคลน กินกล้วยคลุกกะปิ โดนทาแป้ง กลิ้งกับดิน ตากแดด
และอีกสารพัด ที่ทำให้ทุกคนได้สนิทกันมากขึ้น
สุดท้ายก็ให้ขึ้นไปพูดบนเวที ว่าคิดยังไงถึงมาเรียนที่นี่
โระได้เห็น เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางบ้านนอกสุดๆ เดินออกไปจับไมค์บนเวที
พูดอะไรก็ไม่รู้ เร็วมาก เหมือนรีบพูด แล้วรีบไปไล่ควายที่บ้าน
...
จากนั้นโระก็ได้ออกไปพูดบ้าง เลยเล่าไปว่า อยากเปิดร้านเกมส์ ร้านเนต รับซ่อมคอม
ก็เพราะคิดว่ามาเรียนอาชีวะ เขาจะสอนการซ่อมคอมให้
และสุดท้ายชีวิตตัวเอง ก็จะเป็นช่างซ่อมคอม
สมองน้อยๆ ของเด็กอายุ 18 คิดได้เพียงแค่นั้นล่ะ
...
จำได้จนทุกวันนี้ ว่านั่นคือ วันแรกที่เราได้เจอกัน แม้ว่า จะมองกันจากคนละมุม ของห้องประชุม
แต่อย่างน้อย โระได้เห็นแน่ม และแน่ม ได้เห็นโระ
การเชื่อมโยงจุดต่างๆ เริ่มขึ้น ณ ตรงนี้

จะเขียนเรื่องราวทั้งหมด ทุกรายละเอียดนะ

เป็นบลอกที่เขียนเพื่อให้เก็บไว้ เป็นความทรงจำ ที่งดงามที่สุด
เท่าจะมีได้ ก่อนที่บางเรื่องราว จะหายไปจากความจำ
...
แม้บางตอนรุนแรงไปบ้าง แต่ก็อยากเขียนไว้นะ เพื่อให้รู้ว่า สองเรา ผ่านเรื่องหนักๆ กันมาแค่ไหน
วันเวลา และความผูกพันธ์ทั้งหมด มากมายมหาศาลเหลือเกิน
...
แม้แน่ม ลืมไปมากแล้ว
แต่โระ ยังจำได้ในทุกรายละเอียด
ก็เลยจะเขียนเป็นบันทึกไว้ในนี้ให้อ่าน
...
เราไม่มีทางรู้ได้ว่าพรุ่งนี้ เราจะเป็นยังไง
แต่เรารู้ว่า เมื่อวานเราผ่านอะไรมา เจออะไรบ้าง
และเราจะเก็บมันเอาไว้ เป็นเรื่องราว ให้ได้นึกถึง ในบางเวลา
ทุกเรื่องราวนับจากนี้ คือเรื่องของคนสองคน โระ และ แน่ม
คู่รัก ที่คบกันยาวนานกว่า 10 ปี จากจุดเริ่มต้น จนถึง ปัจจุบัน